ΤΗ ΚΒ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Βασιλείου, Πρεσβυτέρου τής Αγκυρανών Εκκλησίας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Ιερωσύνης στολαίς ηγλαϊσμένος, Θεώ ελειτούργησας, καθάπερ Άγγελος, τώ δι' ημάς ύλη σώματος, επιφανέντι, θύων Βασίλειε μεγαλώνυμε, εντεύθεν ως τέλειον πρόβατον τέθυσαι, καί καθαρόν θύμα γέγονας, καί προσηνέχθης, νύν εις τό άνω θυσιαστήριον, όθεν φωναίς σε μακαρίζομεν, χαρμονικώς καί βοώμέν σοι, ικετεύων μή παύση, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Αφαιρεθείς τήν δοράν κρίσει αδίκω, τούς πόνους υπήνεγκας αποσκοπούμενος, λήξιν τήν άπονον Ένδοξε, καί τά βραβεία, τά τοίς αθλήσασιν αποκείμενα, πυρί δέ στομούμενος, οίά περ σίδηρος, ουρανοχάλκευτον γέγονας, παμμάκαρ, ξίφος, πάσας συγκόπτων εχθρού τάς φάλαγγας, όθεν τιμά σε πάσα σήμερον, τών ευσεβών γλώσσα χαίρουσα, καί αιτεί δυσωπείν σε, τόν Θεόν υπέρ τής ποίμνης σου.

Ωραϊσμένος τοίς στίγμασι τοίς θείοις, εις πόλιν εκ πόλεως δέσμιος έτρεχες, καταδεσμεύων τόν τύραννον, καί τάς πορείας, τών σών βημάτων κατευθυνόμενος, καί δή πρός Καισάρειαν πόλιν γενόμενος, εν ταύτη τέλος μακάριον, καθυπεδέξω, καί πρός τήν πόλιν τήν επουράνιον, στεφανηφόρος ανελήλυθας, καί Θεώ Βασιλεί νύν παρίστασαι, όν ικέτευε σώσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ότι είς βάθη πολλών παραπτωμάτων, αθλίως κατήντησα εξ άμελείας μου, καί ραθυιμίας ο δείλαιος, καί απορία, καί απογνώσει νυνί συνέχομαι, γενού μοι βοήθεια καί ιλαστήριον, καί σωτηρία Πανάχραντε, παραθυμίαν, ευμενεστάτην παρεχομένη μοι, σέ ικετεύω, καί σού δέομαι, καί προσπίπτω καί πίστει κραγάζω σοι, Μή δειχθείην εις τέλος, τώ αλάστορι επίχαρμα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Μή εποδύρου μου Μήτερ καθορώσα, εν ξύλω κρεμάμενον τόν σόν Υιόν καί Θεόν, τόν εφ' υδάτων κρεμάσαντα, τήν γήν ασχέτως, καί πάσαν κτίσιν δημιουργήσαντα, καί γάρ αναστήσομαι καί δοξασθήσομαι, καί τά τού Άδου βασίλεια συντρίψω σθένει, καί αφανiσω τούτου τήν δύναμιν, καί τούς δεσμίους εκλυτρώσομαι, τής αυτού κακουργίας ως εύσπλαγχνος, καί Πατρί τώ ιδίω προσαγάγω ως φιλάνθρωπος.

Απολυτίκιον

Καί τρόπον μέτοχος καί θρόνον διάδοχος, τών Αποστόλων γενόμενος, τήν πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, Διά τούτο τόν λόγον τής αληθείας ορθοτομών, καί τή πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Βασίλειε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Οι κανόνες ως σύνηθες.

Ο κανών τού Αγίου, ού η Ακροστιχίς.

Σού τούς μεγίστους, Μάρτυς, ευφημώ πόνους. Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος πλ. β'  Ο Ειρμός

«Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω, ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον Θεώ, επινίκιον ωδήν εβόα άσωμεν».

Σού τήν βασίλειον δόξαν Παμβασιλεύ, ο κλεινός Βασίλειος, αγαπήσας σταθερώς, επί γής ενήθλησε, δι' ού, Βασιλείας ουρανών ημάς αξίωσον.

Ο αξιέπαινος βίος, η καθαρά, πολιτεία Ένδοξε, τών αγώνων η τριβή, κληρονόμον έδειξε Θεού, καί πολίτην ουρανών σε απειργάσατο.

Υποταγείς τώ Κυρίω δι' αγαθής, πολιτείας πάνσοφε, καθυπέταξας εχθρόν καί ποσί συνέτριψας λαμπρώς, αριστεύσας κατ' αυτού Μάρτυς Βασίλειε.

Τή τών αιμάτων πλημμύρα τόν νοητόν, Φαραώ εβύθισας, πανστρατί ώς αληθώς, καί πρός γήν ανέδραμες σοφέ, ένθα νέφος αθλητών αεί ευφραίνεται.

Θεοτοκίον

Οτώ Πατρί συνυπάρχων μονογενής, βουληθείς κατώκησε, σού τήν άχραντον νηδύν, καί βροτός εγένετο Αγνή, σώσαι θέλων τούς βροτούς δι' αγαθότητα.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν Άγιος ώς σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας αυτούς, εν τή πέτρα τής ομολογίας σου».

Υψώθης οίά περ αμνός, επί ξύλου Τρισμάκαρ, τούς ξεσμούς υποφέρων, διανοία καθαρά, καί καταράσσων εχθρού, τάς επάρσεις, σθένει θείου Πνεύματος.

Στιγμάτων Μάρτυς καλλοναίς, ωραιότατος ώφθης, τήν ψυχήν καί τό σώμα, διανοία καθαρά, χαριστηρίους φωνάς, αναμέλπων τώ αγωνοθέτη σου.

Μεγίστην εύκλειαν ζητών, μεγαλόφρονι γνώμη, τούς μεγίστους αγώνας, εκαρτέρησας σοφέ, καί τόν μεγάλως αεί, επηρμένον, Μάρτυς εταπείνωσας.

Ενθέων φύλαξ πεφυκώς, προσταγμάτων θεόφρον, φυλακαίς κατε κλείσθης, υπανοίγων τοίς πιστοίς, διδασκαλίας οδόν, την εις πλάτος γνώσεως εισάγουσαν.

Θεοτοκίον

Γνωρίσας πόρρωθεν τήν σήν, σύλληψιν Ησαϊας, διά Πνεύματος Κόρη, διετράνωσεν αυτήν, βοών, Ιδού εν γαστρί, η Παρθένος, τόν Θεόν συλλήψεται.

Κάθισμα  Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Ο Μάρτυς Βασίλειος, τήν Βασιλείαν Θεού, ποθήσας υπήνεγκε, τήν τών βασάνων πυράν, καί θάνατον άδικον, όθεν αθανασίας, αληθούς ηξιώθη, Τούτον ούν συνελθόντες, μακαρίσωμεν πίστει, πρεσβεύοντα τώ Κυρίω υπέρ πάντων ημών.

Θεοτοκίον

Εκαίνισας άχραντε, τώ θείω τόκω σου, φθαρείσαν τοίς πάθεσι, τών γηγενών τήν θνητήν, ουσίαν καί ήγειρας, πάντας εκ τού θανάτου, πρός ζωήν αφθαρσίας, όθεν σε κατά χρέος, μακαρίζομεν πάντες, Παρθένε δεδοξασμένη, ως προεφήτευσας.

Η Σταυροθεοτοκίον

Παρθένε πανάμωμε, μήτερ Χριστού Θεού, ρομφαία διήλθέ σου, τήν Παναγίαν ψυχήν, ηνίκα σταυρούμενον, έβλεψας εκουσίως, τόν Υιόν καί Θεόν σου, όν περ ευλογημένη, δυσωπούσα μή παύση, συγχώρησιν πταισμάτων ημίν δωρήσασθαι.

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, Εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Ιδών αστράπτον σου, τό θείον πρόσωπον, τή τού Πνεύματος αίγλη ο δυσσεβής, Μάρτυς κατεπλήττετο, καί ως τού σκότους υπουργός, αναισθήτως εμωραίνετο.

Σοφία κρείττονι, καλλωπιζόμενος, τούς σοφούς τών Ελλήνων θεαρχικώ, σθένει απεμώρανας, καί εναθλήσας καρτερώς, νίκης στέφανον απείληφας.

Ταθέντα πάντοθεν, καί εξαρθρούμενον, εκραταίου σε Λόγος ο εν Σταυρώ, τανυσθείς Βασίλειε, καί διά πάθους τοίς πιστοίς, δωρησάμενος απάθειαν.

Ου θύω δαίμοσιν, ου φρίττω θάνατον, ου κολάσεων είδη ο Ιερός, έκραζε Βασίλειος, ένα Θεόν ομολογώ, εν Τριάδι γνωριζόμενον.

Θεοτοκίον

Υμνώ σε Δέσποινα, τήν πολυϋμνητον, ευλογώ σε Παρθένε, δι' ής βροτοί, πάντες ευλογήθημεν, καί τής κατάρας αληθώς, τής αρχαίας ελυτρώθημεν.

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενος».

Σιδήρου βάρει κατακαμφθείς, ώς τόν ελαφρότατον ζυγόν, Κυρίου φέρειν ελόμενος, τόν κατά τού Κτίστου τραχηλιάσαντα, εχθρόν τόν αλαζόνα Μάρτυς κατέκαμψας.

Μετ' ευφροσύνης τά σιδηρά, Μάρτυς περικείμενος δεσμά, τόπους εκ τόπων διέδραμες, τούτοις ως ορμίσκοις ωραϊζόμενος, Βασίλειε, καί τέρπων τόν Αθλοθέτην σου.

Αιμάτων ρεύμασι σεαυτώ, Μάρτυς επιχρώσας αληθώς, βασιλικήν στολήν ένδοξε, νίκης τε διάδημα περιθέμενος, Χριστώ συμβασιλεύεις χαίρων Βασίλειε.

Ρωσθείς τή χάριτι τού Σταυρού, ήνυσας μακράν καί χαλεπήν, οδόν δεινώς ελαυνόμενος, μέλπων, Εν τή τρίβω τών μαρτυρίων σου, τερπόμενος καί χαίρων Λόγε πορεύσομαι.

Θεοτοκίον

Τήν ανωτέραν τών Χερουβίμ, τήν υψηλοτέραν ουρανών, τήν υπερτέραν τής κτίσεως, τών σοφών Μαρτύρων τό περιτείχισμα, τήν μόνην Θεοτόκον, ύμνοις τιμήσωμεν.

Ωδής'  Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι, Aνάγαγε, έκ φθοράς τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Υψώθης τοίς άθλοις σου, καί κατέρραξας εχθρόν, Μεγαλομάρτυς ένδοξε, καί πρός Θεόν μετέβης νικητικώ, στεφθείς διαδή ματι, επί τέλει τών άθλων αξιάγαστε.

Σταυρώ τόν τανύσαντα, τάς παλάμας διά σέ, Μάρτυς σοφέ μιμούμενος, ανηρτήθης εν ξύλω καρτερικώς, ξεσμούς εκαρτέρησας, τραυματίζων τήν πλάνην σού τοίς τραύμασιν.

Εδέσμεις δεσμούμενος, τούς ασάρκους δυσμενείς, υπέρ Χριστού Βασίλειε, απολυθείς δέ ένδοξε τής σαρκός, εις τό τέλος διέλυσας, τάς αυτών κακουργίας θεία χάριτι.

Θεοτοκίον

Υμνώ σε Πανύμνητε, ήν υμνούσι στρατιαί, επουρανίων τάξεων, καί δυσωπώ σε, πάθη μου τής ψυχής, ιάτρευσον Άχραντε, καί πυρός αιωνίου ελευθέρωσον.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΒ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Βασιλείου, Πρεσβυτέρου τής Αγκυρανών Εκκλησίας.

Στίχοι

·        Σώαν Προφήτης είπεν αλγείν κοιλίαν.

·        Τετρημένην δέ Μάρτυς αλγείν ουκ έφη.

·        Εικάδι δευτερίη Βασίλειος ετρήθη σούβλαις.

Τή αυτή ημέρα, αι Άγιαι Μάρτυρες Καλλινίκη καί Βασίλισσα, ξίφει τελειούνται.

Καί μνήμη τής Αγίας Δροσίδος, θυγατρός τού Βασιλέως Τραϊανού, καί τών σύν αυτή πέντε Κανονικών μοναζουσών.

Στίχοι

·        Καλλινίκην τέμνουσι σύν Βασιλίσση,

·        Τάς Καλλινίκους καί πόλου Βασιλίδας.

·        Δροσίς απήλθεν εκ δρόσου τής τού μύρου,

·        Ως εκ Λιβάνου Κανονική πρός πόλον.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον ειργάσατο, Άγγελος τοίς οσίοις Παισί, τούς Χαλδαίους δέ καταφλέγον πρόσταγμα Θεού, τόν τύραννον έπεισε βοάν, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Φωτισμώ τής θείας χάριτος λαμπόμενος, τό σκότος τών κολάσεων διελήλυθας, γεγονώς ημέρας κοινωνός, Σοφέ ανεσπέρου, καί βοών, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Η δρασμένη επί πέτραν θείας γνώσεως, θεόφρον η καρδία σου, ου σεσάλευται, πειρασμών ανέμοις Αθλητά, βοώσα τώ πάντων Λυτρωτή, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Μωραινόμενος ο τύραννος προστάττει σε, λωροτομείσθαι Ένδοξε, καί ως άσαρκον υπομένοντά σε καθορών, συνήκεν ουδόλως εκβοάν, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ως χρυσός εν τή καμίνω τών κολάσεων, εξέλαμψας πυρούμενος, καί εκσφράγισμα, παθημάτων θείων γεγονώς, εβόας Βασίλειε σοφέ, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Παρθενίαν μετά τόκον αδιάφθορον, Παρθένε διαμένουσαν, κατανοούσα, τώ εκ σού τεχθέντι υπέρ νούν εβόας Σωτήρι καί Θεώ, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί Δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς Χριστέ, μόνω τό βούλεσθαι, Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τού αιώνας».

Ολικώς πρός τό θείον ανατεινόμενος, τούς τού σώματος πόνους όναρ λελόγισαι, όθεν πρός ζωήν μακαρίαν καί άπονον, Μάρτυς αθλοφόρε, γηθόμενος μετέβης.

Νευρωθείς τή αγάπη τού Παντοκράτορος, σπαραγμούς υποφέρεις σαρκός στερρότατα, καί τόν δυνατόν εν κακία συμπνίγεις εχθρόν ρείθροις σών αιμάτων, Βασίλειε τρισμάκαρ.

Ο βασίλειος κόσμος τής Εκκλησίας Χριστού, τών παθών τού Σωτήρος τό απεικόνισμα, Μάρτυς ο στερρός, τών πιστών τό κραταίωμα, ύμνοις ευφημείσθω, Βασίλειος ο μέγας.

Υπερκόσμιον δόξαν καί φώς ανέσπερον, ουρανών Βασιλείαν, στέφος αμάραντον, άλυπον ζωήν, καί χαράν ανεκλάλητον, Μάρτυς μετά τέλος ευρείν κατηξιώθης.

Θεοτοκίον

Σωτηρίας ανθρώπων γένος ήξίωται διά σού Παναγία θεοχαρίτωτε, μόνη γάρ ημίν, τόν Σωτήρα εκύησας, όν υπερυψούμεν, εις πάντας τους αιώνας.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ου τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις Στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».

Ιδείν Αγίων τερπνας λαμπρότητας, απολυθείς σαρκός, κατηξιώθης Πανόλβιε, καί Αγγέλων συνήγθης στρατεύμασι, μέλπων αεί συν τούτοις, Άγιος, Άγιος, Άγιος, Τριάς, η παντουργός καί παντοδύναμος.

Ως φώς παμμάκαρ, ως μέγας ήλιος, εν ουρανώ Χριστού τής Εκκλησίας ορώμενος, ταίς τών άθλων φεγγοβόλοις λάμψεσι, καί θαυματουργημάτων, θείαις λαμπρότησι, πάντων καταυγάζεις, τάς ψυχάς τών ανυμνούντων σε.

Σαυτόν τών άθλων ταίς ωραιότησι, πανευκλεώς θεόθεν, Αθλοφόρε ωράϊσας, καί Χριστώ τώ ωραίω παρίστασαι, στέφος δικαιοσύνης, νύν περικείμενος, όθεν σε τιμώμεν οι πιστοί επαγαλλόμενοι.

Η γή τή θεία ταφή ηγίασται, τού Ιερού Βασίλειε καί θείου σου σώματος, τών Δικαίων εσκίρτησαν πνεύματα, μέσον αυτών τό πνεύμά σου μάκαρ έχοντα, μεθ' ών πάντων μέμνησο, ημών τών μεμνημένων σου.

Θεοτοκίον

Φρικτός ο τρόπος ο τής λοχείας σου! Θεός γάρ ήν Παρθένε σαρκωθείς ο τικτόμενος, όν ικέτευε φρικτής κολάσεως, πάντας τούς αδιστάκτω πίστει τιμώντάς σε, Μήτερ απειρόγαμε, σεμνή απολυτρώσασθαι.

Τό Φωταγωγικόν τού Ήχου.

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις